My World, My Rules

بسم الله الرحمن ارحیم

شبکه مجازی، جایی که به همه انسان ها فرصت داد خود حقیقی و ذات پنهان خودشان را نشان دهند. و همه ما معظلات پیرامون این مورد را به کررات از مجاری مختلف خوانده و شنیده ایم. اما یک روی دیگر این سکه، عادت کردن انسان ها به نظر دادن در مورد همه چیز است. به حدی که خیال میکنند وظیفه دارند در هر بحثی حتی در دنیای حقیقی وارد شده نظرات خود را ارایه دهند.

در  این بین چند مشکل وجود دارد. انسان های حس گرا که میتوانند درک کنند که در مسائل مادی که تخصص ندارند، باید کمتر نظر بدهند چون امری تخصصی است. اما چون این حس مادیت در مورد مسائل سیاسی و اقتصادی و دینی و فرهنگی وجود ندارد، همه این افراد حس  میکنند که میتوانند مانند یک کارشناس در مورد زوایای مختلف آن مسئله نظر دهند.

مثلا وقتی یک راننده تاکسی بگوید همه جراحان قلب اشتباه میکنند که برای عمل قلب باز سینه را میشکافند و قفسه سینه را باز میکنند و به نظر من بایداز پهلو شکافند و بین و دو دنده جک بزنند، همه به چشم دیوانه به وی نگاه کرده با تشر ساکتش میکنند، اما وقتی یک فرد عادی دیگر با تخصصی دیگر مانند قصابی، میگوید که گناه و ثواب معنی ندارد و خدایی که بخشنده است نباید با تارک صلات شارب خمر برخورد نماید، هیچکس به وی به چشم دیوانه نگاه نمیکند.

یا وقتی که یک دانشجوی دانشگاه غیر انتفاعی که حتی کتاب های درسی خود را نیز کامل نمیخواند، چه رسد به مطاله آزاد و نهایت کتابی که خوانده از مجموعه چرندیات برایان تریسی و داون هاردی و در حد تهایت پائولو کوئیلو است، در مورد ماهیت دین و اوهام بودن این مسائل و حقانیت متریالیسم دیالکتیک صحبت میکند و کسی که تاریخ تاسیس و انحلال سه سلسله پادشاهی اخیر کشورش را نمیداند از جبر تاریخ برای سرنگونی جمهوری اسلامی ایران استدلال می آورد و یا نظریات دیکته شده توسط دیکتاتوری های رسانه ای را بلغور میکند، هیچکس مانند نگاهی را که به راننده تاکسی که در مورد جراحی قلب نظریه داشت را به این دانشجو نمیکند.

چرا؟

به دو دلیل. شاید هم سه دلیل.

اول اینکه این مسائل مادی نیستند تا چشم دنیا بین این افراد با دیدن بدیهیات به عمق چرندیات پی ببرد.

دوم، دادن نظریه چرت و پرت رایگان است و مالیات و گمرک ندارد.

سوم...متاسفانه کسی به چرندیات و چرت و پرت و خزعبلات آلرژی ندارد.