بسم الله الرحمن الرحیم
مدتیست که سعی میکنم مظالب وبلاگ قبلی را که سالهاست یار و همراه من بوده را به این وبلاگ جدید انتقال دهم اما به دلایل فنی مقدور نشد و ارسال مطالب آن به عنوان پست نیز برایم ناخوشایند بود؛ چون اکثر مطالب آن وبلاگ در تاریخ و زمان خودشان معنی داشتند و ارسال مطلبی در این وبلاگ با تاریخ جدید، اما مربوط به اتفاقی در چند ماه یا سال گذشته به نظرم بسیار غیر حرفه ای آمد. لذا لینک وبلاگ را در قسمت لینک های این وبلاگ جدید قرار میدهم تا مخاطبان در صورت تمایل بدان مراجعه کنند.
اما درباره تاخیر طولانی مدتم در وبلاگ!
اولا گرفتاری های زندگی و کارهای فشرده و ثانیا فعالیت در سایر مجاری شبکه های اجتماعی. اما هیچ چیز نمیتواند جای وبلاگ را بگیرد.
برای کسانی که از بدو آشنایی شان با اینترنت اینستاگرام و توییتر(اکس) را دیده اند و دهها مثال قابل اعتنای بومی آنها را استفاده کرده اند، ممکن است وبلاگ نویسی عملی غیر قابل درک به نظر بیاید. ولی برای من و امثال من که در سال های طلایی اینترنت وارد این دنیای شگفت انگیر شدیم، وبلاگ هنوز هم همان پنجره رو به جهان است و هیچ ابزار و برنامه ای نمیتواند جای آن را بگیرد.
اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 بود. کامپیوتر ها ابزار هایی بودند دور از دسترس و اینترنت یک پدیده ناشناخته. و سرعت اینترنت هم در حدی بود که لود شدن صفحه اصلی گوگل تقریبا 2 دقیقه طول میکشید و باز کردن یک عکس چند دقیقه ما را مشغول میکرد. دانلود کردن یک برنامه 6 مگابایتی میتوانست یک ساعت وقتتان را بگیرد. بعد ها پیشرفت هایی صورت گرفت. مسنجر یاهو دنیا را متحول کرد و فلش هایی با 128 مگابایت حافظه به بازار آمدند و کامپوتری هایی با یک گیگابایت رم که افسونمان میکرد. و اینترنتی نوپا بود اما آزاد از الگوریتم و سانسورشیپ و متا دیتا ها و تبلیغات هدفمند و بدون اشتراک های پولی و شرکت های دیوانه مونوپل کردن همه چیز.
و به عنوان کسی که در آن جهان نفس کشیده، وبلاگ نویسی هنوز هم همان حس خوشایند را دارد. حس اشتراک بدون چشمداشت دانسته ها!!!
تعبیر حدیث مبارک "الزکات العلم نشره" و آزادی به قاعده و تلاش برای بهتر شدن و نه صرفا جلب توجه و ترحم که این روزها به معنی واقعی کلمه تبدیل به سرطان سبک زندگی نسل بشر شده.
والسلام
